Aspetta!

Het is weer een tijdje geleden dat ik nog een teken van leven heb gegeven dus hier is weer een blogberichtje.
De eerste 2 weken stage zijn voorbij. Ik doe mijn stage in een residentiële voorziening voor kinderen van 6 tot 17 jaar, die er geplaatst zijn omwille van een problematische opvoedingssituatie. De meeste kinderen gaan in het weekend naar huis. Je kan dit vergelijken met de Bijzondere Jeugdzorg in België. In de leefgroep waar ik stage doe, verblijven momenteel 8 kinderen. Vanaf mijn verblijfplaats doe ik er met de bus ongeveer een uur over om op de stageplaats te geraken (telkens van 14.00 u tot 19.00 u stage, maar dit kan nog veranderen). Ik heb in deze 2 weken vooral de kinderen geobserveerd en hen geholpen met hun huiswerk (voornamelijk Engels). Ik heb dus nog niet zoveel moeten doen. Er is een redelijk grote taalbarrière, ik versta de meeste dingen wel, maar kan nog niet veel terugzeggen. Als mijn Italiaans beter is, zal ik meer taken mogen/kunnen opnemen. Maar ik heb al meerdere keren gehoord dat ik geduld moet hebben.
Zo komen we bij de titel van deze blog: ASPETTA (Wacht!). Er heerst hier duidelijk een Zuiderse mentaliteit. Ik heb het hier soms toch wel moeilijk mee. Niet dat ik heel de dag gestresst wil rondlopen, maar soms krijg ik gewoon stress van bijvoorbeeld te zien hoe traag sommige mensen (bv. in de winkel, bank, ...) werken. Aspetta is een woord dat hier veel gebruikt wordt..
Ik heb deze dagen heel wat papierwerk in orde moeten brengen, en heb hiervoor zowat heel Padova doorkruist (lichtjes overdreven :p). Telkens moest ik een hele tijd wachten. Het toppunt was wel het wachten bij het studentensecretariaat, waar alle faculteiten samen zitten. Eerst moest ik een half uur buiten wachten voor ik een nummer kon nemen. Toen ik mijn nummer bemachtigd had, waar trouwens niet veel systematiek in zat, moest ik nog eens 1.5 uur wachten voor het mijn beurt was. Ik had echt niet de indruk dat die mensen aan het doorwerken waren, terwijl er nog zeker 200 arme studentjes aan het wachten en zuchten waren.
Wachten kan soms ook op een aangename manier verlopen. Zo had ik woensdag om 14 u een afspraak met prof. M. Een andere prof kwam me zeggen dat ik zeker nog lang zou moeten wachten, en stelde voor om samen te gaan lunchen. Zo ben ik met deze prof en assistent een gelato (wat voor hen lunch was), gaan eten, en dit terwijl ik een afspraak had. Het gaf toch wel tegenstrijdige gevoelens.. Uiteindelijk ging het gesprek een uur later door.
Over wachten en geduld hebben kan ik nog wel veel meer voorbeelden geven, maar die wil ik jullie besparen.Verder maak ik hier soms ook wel gekke dingen mee. Zo kwam er een vrouw super enthousiast op mij afgestapt en vroeg hoe mijn haarkleur heet. Ze dacht waarschijnlijk dat ik haar een naam van een kleurenshampoo kon geven.. Maar neenee, het is helemaal naturel, en dit kon ze moeilijk geloven. Ook mijn huisgenoot kon dit moeilijk geloven.

Vorige zondag heb ik een beetje kunst opgesnoven in Musei Civici degli Eremitani. De inkom was er op die dag gratis, altijd goed meegenomen. Het is een super groot museum, ik liep er bijna verloren. Er waren vele schilderijen van Venetiaanse en Vlaamse (!) schilders en een archeologisch deel, maar dat vond ik persoonlijk minder interessant. Ik dacht dat mijn ticket ook geldig was voor de Cappella degli Scrovegni, maar er werd mij heel vriendelijk (niet dus) duidelijk gemaakt dat dit niet het geval was.
Dit is dus iets voor een andere keer!

Woensdagavond ben ik met Stefania iets gaan drinken en heb ik een super lekkere ijsjessmaak ontdekt: setteveli. Aan al diegenen die mij komen bezoeken: proeven is de boodschap!!

Deze avond ga ik naar de openingsactiviteit van Erasmus: sangria-avond aan Prato della Valle!

Ciao!