Che settimana...

Ciao tutti!

 

Hier ben ik weer met een nieuw blogbericht.. Ik heb voor het eerst het gevoel dat ik niet weet waar ik moet beginnen, het was dan ook een week waarin ik vele indrukken heb opgedaan. Bovendien begin ik te beseffen dat mijn Erasmusavontuur er bijna op zit en er nog veel moet gebeuren (2 stageweken, administratie, 2 stageverslagen, boeken lezen, examen Italiaans, afscheid nemen, ...).

Inderdaad, che settimana (wat een week)... Het begon eigenlijk woensdag, rond 9 uur 's morgens had ik een afspraak met prof. M. Terwijl ik aan het wachten was, begon ineens het gebouw te schudden (ik zat op de bovenste verdieping). Voor ik door had wat er gebeurde, was het al bijna voorbij. Dit was mijn eerste bewuste ervaring van een aardbeving (4.9 op de schaal van Richter). Heel vreemd. Er is gelukkig geen schade, maar achteraf begin je na te denken: wat als er wel iets was gebeurd, zou ik dan nog veilig beneden zijn geraakt?
Ook vrijdag was er weer een aardbeving in heel Noord-Italië, nu met een kracht van 5,4. Dit keer heb ik er niets van gemerkt, omdat de beving zich dieper in de aarde bevond.  Verder was er ook nog een algemene staking van alle vervoersmiddelen en is de benzine gestegen tot 1.71 euro/ liter. De economische crisis wordt meer en meer voelbaar, ook aan het gedrag van de mensen.

Vrijdag heb ik een bezoek gebracht aan een Montessorischool van Padova. De pedagogen onder ons hebben natuurlijk al van Montessori gehoord, dit was nl. een Italiaanse arts en pedagoge die een specifieke theorie en materialen ontwikkelde en ze was de grondlegger van het Montessorionderwijs.
Dit bezoek was de leerrijkste dag op stagevlak van heel de periode dat ik hier ben. Ik werd er super goed ontvangen en rondgeleid en alles werd heel duidelijk uitgelegd. Ik voelde me zeer welkom en iedereen was enthousiast dat ik als Erasmusstudent een bezoekje kwam brengen. De sfeer was zoveel anders dan op mijn stageplaats.. Ik bezocht zowel 'Il Nido' (voor kinderen jonger dan 3 jaar), 'La casa dei bambini' (van 3 tot 6 jaar) en 'la scuola primaria' (lagere school). De kleinste kindjes zeiden mama tegen mij en tijdens de speeltijd werd ik al snel omringd door allemaal kleutertjes. Het was een hele speciale ervaring om kennis te maken met de Montessorimethode. De kinderen waren allemaal zeer zelfstandig, zelf de allerkleinsten, en konden allemaal heel goed uitleggen wat ze aan het doen waren.
Ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken.

Vrijdagavond was het tijd voor een welverdiende ontspannende avond. Samen met Conny en Janina ben ik naar de thermen van Abano (niet ver van Padova, in de Colli Euganei) geweest. De warmwaterbronnen van deze streek zijn de oudste en grootste ter wereld. De streek staat dan ook vol met hotels en kuuroorden. Het water bestaat uit zoutbroom-jodium en zou goed zijn voor allerlei kwalen. Waarom zouden we dat dan niet eens proberen? Het was heerlijk ontspannen in dit warme water (in openlucht). Nadien was het wel even paniek bij mij en Janina toen we dachten dat ons haar een nogal groene schijn had. Dit bleek achteraf gezien gelukkig toch niet waar te zijn. Die nacht heb ik super diep geslapen, dat had ik wel eens nodig.

De volgende dag stond er weer een uitstapje op de planning. Deze keer trokken ik en Gemma naar Treviso. Terwijl we wachtten op onze trein, konden we bij elkaar onze gedachten/ frustraties over de Italiaanse (kerk)mentaliteit met elkaar uitwisselen. Het was een zeer koude dag en we hadden veel moeilijkheden om ons te oriënteren. Lag het aan het stadsplan of aan ons? De zinnen 'Dove siamo, Dorien?' 'Non lo so, ma non ti preoccupare' (Waar zijn we? Ik weet het niet, maar maak je geen zorgen') werden meermaals herhaald :p. Ik vond Treviso wel heel mooi en we hebben weer kunnen genieten van een lekkere pizza (ik een pizza Calzone).

 Vandaag is het een rustige zondag, die ik weer sportief ingezet heb (40 minuten gelopen en er was veeeel wind). Daarna heb ik mijn terugvlucht geboekt. Als alles meezit, bevind ik me in de avond van 17 februari weer op Belgische bodem.

Baci!